Vay Lemi 🌙

             Muhsin, sabahın erken saatlerinde dükkanı açıp çalışanları beklemeden temizliğe koyuldu. Her zamanki gibi kitap kokusu sarmıştı sahafı. Aklına esen ilk türküyü mırıldanırken pencereye çevrildi bakışları. Dışarıda esen rüzgardan daha hızlı kesildi neşesi. Dükkana girerken dikkat etmemişti, karşı kaldırımda oturup mendil satan çocuğa. Süpürgeyi bir kenara bırakıp arka taraftaki ofise geçerek oradaki büyük poları aldı. Merdivenlerde üç yıldır yanında çalışan Adem'e rastladı.  " Adem evladım, yerleri süpürüyordum yarım kaldı. Sen devam eder misin, hemen geleceğim. " " Olur tabii ustam, sen niye zahmet ettin ki hem? " diye sorarken anlam veremeyerek polara bakıyordu. " Hadi, hadi, lafa tutma beni. " Koca sokaktan tek tük kimseler geçiyordu bu saatte. Gözü kör olmayasıca Mart! Nasıl da soğuktu... Hiçbir şey demeden usulca poları, çocuğun sırtına örttü Muhsin. " Teşekkür ederim Amca. " " Ne kadar bakalım mendiller paşam? Adın ne se

    İyi hatırlarım, Eskiden ayın sadece yarısı Aydınlık olurdu, Tebessümünü gördü göreli, Dolunaya da bürünür oldu...   Seviyorsam akşamları, vazgeçemiyorsam gecelerin huzurundan, bil ki; en çok da, dolunay bana eşlik ettiği içindir. Güneşi yansıtır aslında derler, doğrudur... Lakin eksiktir bu bilgi. Bana seni yansıttığını bilmezler çünkü... İster Mart'ın Şubat'ı aratan ayazı, isterse Mayıs'ın hoyrat rüzgarı olsun. Ben en çok da, Nisan'ın tatlı mı tatlı meltemlerinde severim, dolunaya eşlik etmeyi. Tuhaftır... Hırkamı, fularımı savururken, saçlarını narince okşamaktadır o meltemler...