Vay Lemi 🌙

         Rampalı'ya vardığımızda, oradaki akşamüstü hengamesinin hala aynı olmasına şaşırmadım. Kitap arayışındaki lise ve üniversite öğrencileri, çarşı içindeki rampalı yolda trafik oluşturuyordu. Neyse ki Aslan amcanın dükkanı, her zaman için huzur dolu. Kahvemi yudumlarken, gelip geçen insanları seyre daldım ve beni, Aslan amcanın sorusu kendime getirdi. "Ee, nereye açacaksın dükkanı? Dahası menüye ne koyacaksın evlat?" "Hoca Ahmet Fakıh Parkı'nın içindeki binayı satın aldım. Kahve çeşitlerinin ağırlıkta olduğu bir menü düşünüyorum. Oradaki binanın hemen önündeki açıklığa da bir şeyler düşünüyorum, sürpriz olsun." Tayfun aniden heyecanlandı. "Mekanın ismi ne olacak?" " Yirmi Adım Kahvesi diye düşündüm ama emin değilim. Aslında hepinizin fikrini alacağım bu konuda." "Eğer bu zamana gelişine illaki atıfta bulunmak istiyorsan, ismi güzel düşünmüşsün evlat. Sen önce şu kafandaki kahve konseptini bir açıkla, ismi öyle düşünelim derim.

     "Gerçi hoş, geceleri kitabımı okurken yanımda oturup bana eşlik ettiğini de hissediyorum Karanfil Sultan'ım... Bu gece de oturup kitabımı okur muyuz canım çiçeğim?" Geçen sene tam da bu sözle bitirmiştim sana olan mektubumu. Ne zaman kitap okusam, piyano dinlesem yanı başımda bana eşlik ettiğini hissediyorum. Bazı geceler, yorgunluktan kitap okumayı ihmal ediyorum üzgünüm. Fakat sabahları otobüste bunu telafi ediyorum canım çiçeğim. Piyanoyu toplum içinde dinlemek cesaret ister bence. Çünkü bazı parçalarda seni düşünüyorum ve gözlerim doluyor.  Piyano solosu ve kitaplar kadar harika olan bir şey daha var. Her sabah otobüs beklerken gündoğumunu izliyorum. Kızılın, turuncunun ve sarının sırayla ufka dizilişi çok hoş. Hele ki, küçük bulutların da, adacıklar gibi renklerin üstünde süzülmesi... Fakat seninle yan yana durup da izleyemediğim bir manzaranın, pek de güzel olamayacağını düşündüm. Benimle hemfikir olmalılar ki, bulutlar sabahları anlaşmış gibi renk cümbüşünü