Vay Lemi 🌙

     Yüreğimde, yalnızca yokluğunun sebep olduğu bir yangın bulunmakta. Evet, içim yanıyor ama alevleri eskisi gibi hissedemiyorum. Kızıyorum da bu yüzden kendime. Bugün sana mektup yazmak için oturup düşününce, bunun sebebini keşfettim sanırım. Kalbimin en uzak köşelerine dek kül tabakası bulunuyor aslında. Yangını bilip de alevleri hissedemeyişimin sebebi bu olsa gerek.  Bunlardan bahsettikçe bana kızıyorsun biliyorum. Gidişinin ardından üzülmeyeyim, kendimi toparlayayım diye, ne çok tembih etmişsin Hande'yi? Sahi, o ne yapıyor acaba? Kaç zaman oldu onunla görüşmeyeli? Arada bir seni, beni düşünüyor mudur dersin? Neyse, sen bu hallerime üzülme lütfen. Tiyatroyu çok seviyorum. Her sahnede, farklı birisinin hayatını deneyimliyormuş hissine kapılıyorum ve bu tecrübe, tarifi zor bir heyecanı taşıyor. Sahneye çıktığım her oyunun sonunda sana selam gönderiyorum ve son selamlarımdan bilirsin, drama öğretmeniyim artık. Aslında öğretmenlik mesleğine aşık olduğumu keşfettim. Bu keşfim geç