Vay Lemi 🌙

  Saksıda var reyhan,  Demeden gündüz, gece, Durur kenarında pencerenin, öylece,   Mevsimler geçse de yeşillenir her an, Hele bir dokunmaya-gör, Salıverir güzel kokusunu, durgunluktan,   Reyhandan hallice yüreğin, Durgunluğu-nca yakın, Kokusu-nca uzak,   Reyhandan hallice tebessümün, Durgunluğu-nca ve de kokusu-nca nasıldır bilememekteyim, Çünkü bana hiç gülümsemedin...    Reyhandan hallice bakışların, Durgunluğu-nca efsun, Kokusu-nca tutkun, Saksıda var reyhan, Bir tutam huzur için,  Pek sabırlı, Elini uzatmaya-gör, Bir akşamüstü kahvesi içip Yeniden dolmalı, fincan, Zaman da şartlar kadar nazlı, Bu aralar, Aynanın göstermediği güzelliği gör, Ha bu arada, Saksıda var reyhan...

    Yüreğimi sıkıştıran bu suskunluğunu anlamıyorum doğrusu. Seni görmek içimdeki sızıya can veriyor sanıyordum bu belirsizlikte. Yerine yenileri de ekleniyordu haliyle. Bana baktığında, gördüğün yabancıyı hatırlayabilir misin? Tuhaftır ki, bir teşekkürü borçluyum sanırım. Bana baktığında gördüğün o yabancıyı hatırlayabildin mi merak ettim aslında. Fakat asıl teşekkürün sebebi bu değil. Bugün berbat bir haldeyim ve aldığım nefes bile ağır gelip baş ağrısı yaparken seni gördüm. Yaşadığım acıyı bir nebze olsun unuttuğum için teşekkür ederim. Onca suskunluğa dair çıkardığım bir tek anlam var ki, o da veda etmem gerektiğidir... Tam olarak şunu demiştim: " Hoşça kal demek, aslında büyük bir kederi bırakmaktır zannımca. Belki de yine bir şiirle veda ederim, kim bilir? " Koca bir kederi sana bırakmak istemem, Ondandır ki, Veda ederken katlanır mahcubiyetim, Al kederimi, Savur bir kenara, Şu telaffuzumda cüretimi hoş gör, Hoşça kal. Kleo...