Yokluğunda ne doğan güneşin neşesi var, ne de parıldayan dolunayın huzuru... Bil istedim... Vakti gelince kavuşana dek, rüyalarda buluşmak dileğimle, tebessümün dolusu huzur içinde uyu Meleğim, Karanfil Sultan... Yalnızlık çığ gibi geliyor üzerime. Bazen ufak bir tebessüm nefes oluyor insana. Bazen de sıcacık bir sarılma. Kimseler bilmiyor içimden neler kopup gittiğini. Kimse duymuyor çığlık çığlık sustuğumu. Sahi, neydi samimiyet? Neydi gerçek sevgi? Neydi mutluluk? Neydi gülümsemek? Kahkahanın sesi nasıldı? Yaşam neydi? Yaşamak ne? Sahiplenilmek ve sahiplenmek nasıl bir duygu? Ben bilmiyorum işte. Bilen var mı gerçek anlamda? Hayat o kadar tuhaf ki... Gelecek için hayaller kurarak yatar bir gece ama sabah uyanır ve her şeyin bittiğini öğrenir. Ölümün soğuk esintisi çarpar yüzüne sert bir tokat gibi. İşte o zaman zaman durur, insanlar yok olur ve her şey silinir. Artık tek gerçek ölümdür. Önce kabul etmez. Bağırıp haykırır. Böyle bir şey mümkün olamaz der, her ne kadar gerçek ol
Hayallerim var benim, gerçekleşmeyeceğini bildiğim ama mutlu eden... 🌹💃🏼