Vay Lemi 🌙

       Daha önceleri sana mektup yazarken, zihnimde toparladıklarım gözyaşlarımla bölünüyordu. Bu sefer mektubun giriş cümlesini üç gün düşündüm. Sonra bunu çok saçma buldum ve o anda içimden geldiğince yazmam gerektiğine karar verdim. Çünkü bana düşüncelerimden bile yakın olduğunu hissediyorum Karanfil'im. Son mektuplarıma bir göz attığımda, genel itibariyle artık eskisi gibi gözyaşı dökmediğimden bahsetmişim. Aslında şunu düşünüyorum. Sen beni kısacık zamanda o kadar iyi tanıdın ki, sanırım yıllar sonraki değişimimi de öngörmüştün. Çünkü acıyı hissetmeyi bırak ve hayatına bak dediğinde, daha çok üzülmemem için seni unutmamı tavsiye ettiğini sanıyordum ve bu düşünce beni çok üzüyordu. Galiba, kişiliğim günden güne rasyonel bir hal aldıkça bu tavsiyenin manasını daha net görüyorum. Seni özlüyorum ve yıllar geçse de aynı ölçüde sana hasretim. Fakat kişiliğimde artık iyice oturmaya başlayan yapı taşları bu kederi giderek farklı şekilde yaşayacağımı gösteriyor. Örneğin insanlarla derd