Daha önceleri sana mektup yazarken, zihnimde toparladıklarım gözyaşlarımla bölünüyordu. Bu sefer mektubun giriş cümlesini üç gün düşündüm. Sonra bunu çok saçma buldum ve o anda içimden geldiğince yazmam gerektiğine karar verdim. Çünkü bana düşüncelerimden bile yakın olduğunu hissediyorum Karanfil'im. Son mektuplarıma bir göz attığımda, genel itibariyle artık eskisi gibi gözyaşı dökmediğimden bahsetmişim. Aslında şunu düşünüyorum. Sen beni kısacık zamanda o kadar iyi tanıdın ki, sanırım yıllar sonraki değişimimi de öngörmüştün. Çünkü acıyı hissetmeyi bırak ve hayatına bak dediğinde, daha çok üzülmemem için seni unutmamı tavsiye ettiğini sanıyordum ve bu düşünce beni çok üzüyordu. Galiba, kişiliğim günden güne rasyonel bir hal aldıkça bu tavsiyenin manasını daha net görüyorum.
Seni özlüyorum ve yıllar geçse de aynı ölçüde sana hasretim. Fakat kişiliğimde artık iyice oturmaya başlayan yapı taşları bu kederi giderek farklı şekilde yaşayacağımı gösteriyor. Örneğin insanlarla derdimi paylaşmıyorum. Çünkü kişinin hamurunun, derdiyle pişeceğine inanıyorum. O değil de, rasyonel bir hal aldıkça dediğimde, muzipçe gülüşünü hissettim tabii.
Bilirsin, geceleri o ıssızlıkta kitap okumaya bayılıyorum ve bir yandan heyecanlanıyorum da. İlginçtir ama gün içinde bana en yakın olduğunu hissettiğim an, piyano solosu dinleyip kitap okuduğum zaman oluyor. Yine bir yılbaşı geleneğim olarak Uçan Sınıf okuyorum. Kış mevsimi, çocuk edebiyatı ve tiyatro sevgisi derken o kitapta en çok da güzel dostluğumuzu hissediyorum. Uçan Sınıf demişken, geçenlerde rüyamda koşarak uçtuğumu gördüm çiçeğim. Dur gülme de anlatayım diyeceğim ama cidden gülünecek bir rüyaydı. Garip tarafı da, birkaç adım koşarak zıplıyorum ve metrelerce ileriye doğru yavaş yavaş süzülüyorum. Asıl seni kahkahaya boğacak detay şu ki, havadayken süzülmeye yön verebilmek için kalçamı sağa sola oynatıyordum. Gerçekte olsa sırf yön vermemek için uçmazdım sanırım.
Sana radyo tiyatrosundan da bahsetmek isterim. Biliyorsun, geçen sene doğum gününde bir radyo tiyatrosu kurmuştum ama bazı şeyler yolunda gitmeyince radyoyu kapatmayı uygun gördüm. Tabii bunun için üzülmeni istemem çünkü daha yenilikçi fikirlerle radyoya geri döneceğim meleğim benim.
Sana anlatacağım pek çok şey birikti ve söz veriyorum, sana daha sıklıkla mektup yazmaya özen göstereceğim. Ölüm yıldönümün olan bugünde farklı farklı şeylerden bahsetmeye çekindim nedense. Biliyor musun? Bugün dünyanın güneşe en yakın olduğu günmüş aslında.
Bense sana her gün en yakınım, tıpkı senin gibi...
Gittiğin yerde huzurlu ve neşelisindir inşallah Karanfil'im...
Yorumlar
Yorum Gönder