Yirmi Dörtlük Yorgunsun...

 

 

Kimi zaman bana darıldığını hissediyorum. Çünkü sana pek sık yazamıyorum Karanfil'im. Bunu çok istiyorum biliyorsun ama, ben sana layık kelimeleri bulup da bir araya getiremeyince, kalemimin acziyeti karşısında küçülüyorum. Sana karşı duyduğum mahcubiyeti tarif edemem bile. Aslında bu eser, doğum günün için hayaller kurduğumuz ilk zamanlarda aklıma gelseydi diyorum. Ne çok sevinirdin ve eminim ne çok neşe dolu olurdu bu mektuplar.

Kendimden bahsettiğim için midir, nedendir bilemem ama, Değişim Rüzgarı isimli kitabımı yazarken içim daralıyor. Bazen silivermek geliyor içimden, yazdıklarımı. Her ne kadar pek çok deneme yazmak istesem de, aman canım ne yapacak insanlar hakkımda bir şeyler okuyup, diyebiliyorum. Sana mektupları kaleme alırken de, birilerinin okuyup da sana en az benim kadar saygı duymamasından endişe ediyorum. Bu endişe, sana dair en ufak bir detayı unutma korkum kadar yıkıcı olabiliyor. 

 

Berbat bir senenin ardından, yılbaşı da kar yağışı olmayan bir gecede gerçekleşti. Hatta son günlerde güneş bile vardı havada! Hem geri sayım da yapamadım. Meyve yiyordum, baktım on dakika geçmiş bile. Ama olsun, birkaç dakika geç olsa da, sana kavuşmayı diliyorum canım Karanfil'im. 

  

" Herkes kendi yalnızlığında silinip yok olur bu dünyadan, bunu da unutmayın. Hayat gerçekten yaşamak için çok kısa. Hem de çok...  "

 

Son paylaştığın denemeyi böyle bitirmiştin. Aslında kendi adıma empati kurduğum zaman; kendi yalnızlığımda silinip gideceğimi hissediyorum, bunu kendimi bildim bileli hissederim. Fakat en azından ardımda bırakacağım bu naçizane eserle, seni bu dünyada da ölümsüzleştirmek isterim. Çünkü sen, silinip yok olamayacak kadar kıymetlisin Meleğim...

Hani en sevdiğim şarkılardan birinde şöyle bir nakarat var ya;

Dudaklarım kilitli. Hoşça kal bu gün
Sen de yolcusun. Dünlerimde sorgusun
Ve 24'lük yorgunsun...

 

İşte bu nakaratı, halen yaşadığın yirmi dördüncü yaşına armağan ediyorum Karanfil Sultan... Yarın sana kavuşmak dileğimle, hoşça kal bugün...